Absorbe olayını tamamen farklı ele alıyorum. En güzel örneği ise sürtünmesiz uzay boşluğundaki nesnenin ivmelendirilmesi betimliyor. Öze bakarsak, ivme için sisteme aktarılan enerji, ancak sabit hız altında iken sonsuza kadar korunabiliyor. Ancak ivmelenme türevleri ile (hızlanma, yavaşlama, dönme) bu enerji seviyesi değişiyor. Bu süreçte esasen nesnenin ne parçacık sayısı artıyor ne de temel yapısı değişiyor. Durağan iken ne kadar parçacığı var ise, hareket halinde ikende aynı miktara sahip. Ama hareket için verilen enerji bu sistem içinde absorbe edilmiş gibi bulunuyor. Üstelik momentum hesabı ile bu enerjinin miktarını da bulma imkanımız var. Absorbiyonu tanım olarak; katılma, dahil olma, bütünleşme gibi algılıyorum. Böyle bir durumda ise yapının özellikle en küçüklerde yapının değişmesi gerekir,,,,,, di (???). Oysa nesne, bu enerjiyi ısı ışıma yanında, çarpma veya sürtünme ile sürekli dışarı atma ve durağan pozisyonuna dönme eğiliminde. Durdurduğumuzda bünyesinde tutmuyor, aktarıyor. Yani bu bir bütünleşme, birleşme, kaynaşma, bünyeye değil, Farklı nitelikler korunuyor ve şartlar değişince bu farklılıklar belirleyici etken oluyor. Hareket için sisteme verdiğimiz enerjinin tümü geri alındığına göre, kayıp ta yok. (Işıma, sürtünme gibi konular göz ardı edildiğinde) Bunu açıklayabilecek tek makul şeyin, farklı yön ve frekanstaki dalgaların birbirlerine karışmama özelliği olduğunu, düşünüyorum. Bir sisteme enerji verdiğimizde, bu bir etki dalgası olarak sisteme yayılıyor ve sistemin öğeleri titreşimleri ile girişim yapacak şekilde yerleşiyor. Onlarla ortak girişimleri oluyor ama asla bütünleşmiyor çünkü dalga özellikleri farklı. Sistem durduğu anda ise etki olarak yollarına devam ediyorlar. Yoğun ortama giren yüksek enerjili foton dizileri içinde durum aynı, onlar elektron ile birleşmiyorlar. Ortak girişim yapıyorlar ve artan genliği ile elektronun durumu aktarana kadar değişiyor bir süreliğine..

Fiberopit sistemlerdeki kaybın çoğunun, ortamın bükümlerinden kaynaklandığını sanıyordum. Yani dümdüz bir fiber optik kablo da daha az kayıp olur diye biliyorum. Bunu da dalganın, doğrusal vektöründe gitme eğilimine bağlamıştım.

Fiberoptik kablolarda kaybın çoğunun, ortamın bükümlerinden kaynaklandığını sanıyordum. Yani dümdüz bir fiber optik kablo da daha az kayıp olur diye biliyorum. Bunu da dalganın, doğrusal vektöründe gitme eğilimine bağlamıştım.

Yavaşlama için şöyle bir örnek geldi aklıma: Saatte 20 km hızla giden bir tekne ile AB noktaları arası 20 km mesafeyi aldığımızı düşünelim. Deniz dümdüz ise 1 saatte alacak ve deniz yüzeyinde de 20 km boyunca temas etmiş olacaktır.(Üçgenin tabanı) Ama deniz dalgalı ise (dalganın yönü ile tekneye uyguladığı kuvveti göz ardı ederek) aynı mesafeyi daha uzun sürede alacaktır. Çünkü deniz yüzeyindeki engebelerin (tepe ve dip noktalar) kattığı ekstra mesafelerin toplamı da girecektir işe... (Üçgenin yan kenarları boyunca)...

Sorun biraz (bence) ne boyutta ele aldigimiza bagli. Parcacik duzeyinde dusunursek, girdigi sistemin ne oldugu onemli.Biur foton ile serbest bir elektronun etkilesimi ile, bir butunun parcasi olan elektron ile bir fotonun,hatta foton demetinin etkilesimi cok farkli.Ilki muhtemelen oldukca hizli, etkilesime acik bir elektron iken, i kincisi yavas, ve doygun.Yani neredeyse ne "absorbe" ederse ayna gibi yansitacak cinsten.Cunku sistemin kendisi doygunstabil, ve artik enerji istemiyor. Ornek olarak, cok yuksek enerjili ama az miktardaki bir emd demeti ile, daha az enerjili ama cok daha yyuksek miktarda emd farki.Ornek vermeyi sevmiyorum ama, bunu cok cok yuksek isi veren ama 1 cmlik bir elektrik ocaginin ustune konulan su dolu tencere ile, genis tabanli bir ocakta kisik atestekini karsilastirirsak, ilkinin bir degisime ugramayacagi ( tencerenin malzemesinin dayanikli oldugunu farzedersek), ikincisinin ise eninde sonunda kaynayacagi farki gibi. Lazeri ozellikle "tek foton atimi" dusuncesine en yakin ornek acisindan aldim, ve de daha keskin gorunebilmesi amaci ile.

Evet, doygun sistemler, bütünlüklerini korumak için yazdığınız gibi ekstra enerji istemiyor. (Bu bağlamda kütleyi doygun sistemler olarak ele alabiliriz sanırım.) Sistem boyutu değerlendirmenize katılıyorum. Evet, farklılıklar var, bunlar şiddet, etki alanı ve yoğunluk ile de bağlantılı... Ancak altta yatan mekanizma, "temel de aynı"... Etkileşim sonucu ortaya çıkan farklılıklar, sadece girdi değişkenlerin farklılıklarından kaynaklanıyor olmalı... Tek foton atımı açısından da temel mekanizma aynı olmalı ama... Bu konudaki deneyler ve gözlemler hakkında bilgim yetersiz. Net bir fikir yürütmesi yapamıyorum.

Bu arada fiber baglantidaki kayiplarin pek cok nedeni var.Guzel bir link https://www.fiberoptics4sale.com/blogs/archive-posts/95048006-optical-fiber-loss-and-attenuation

Aslina bakarsaniz, tamamen net bir aciklamanin yapilmadigi bir "fenomen"mis bu baslik.

Kutleyi doygun sistem olarak almak, parcacik bazinda mumkun degil. Stabil bir sistem , bence, en az bir atom/molekul seviyesinde mumkun.Daha sonra baglarin olusmasi icin bir aclik var. Makro sistemlerde de kutlecekim giriyor isin icine, o anlamda dahi stabil degil.Dahasinda da (bazen) karadelik olusumu, ve yine kutlecekim. Kutlenin derdi bitmiyor. Sadece sorudaki stabil ortamin ornek olarak bir akvaryum olmasi durumu olarak dusundum.

Kütleyi doygun bir sistem olarak ele almamın nedeni, ivmelenme sırasında sisteme eklenen enerjinin tamamını, durduğunda geri vermesi. Sizinkinden farklı bir bakış açısı yani...

Anladim.Hem de anlamadim.Kutle disinda zaten ivmelenme olamaz ki.

dominodon daha cok brownian hareketi gibi bence fotonun yol alması.

Brownian hareketi, fotonu parçacık olarak ele alırsak, mantıklı bir bakış açısı ama bu sefer çok fazla saçılma olması gerekmez mi? Ayrıca gecikme hatta yansıma gibi geliş yönüne zıt foton yayılımı da olmaz mı? Bence o yüzden, sadece dalga olarak ele almak daha "basit". Parçacıkların durumu ne olursa olsun, dalga için ortam görevi görüyorlar ve aktarılıyorlar. (Yani domino diye düşünüyorum)

Kütle dışındaki diğer objelerinde momentumları var ama hızları zaten C olduğu için onların ivmelenmesi söz konusu değil. C altı hıza sahip bir tek kütleli olanlar var. Dediğinizde haklısınız bu yüzden. Ama üzerinde durduğum nokta farklı. Kütle, sistemine enerji girdikçe bu sınır hıza doğru yaklaşıyor. Bunu da kuantum düzeyinde artan titreşim genlikleri sebebiyle, doğal bir tepki olarak, yapıyor. Eklenen bu enerjiye rağmen bütünlüğünü koruyabiliyor çünkü üzerindeki Zaman basıncı-baskısı da artıyor. Aksi halde mesela presslenen soğuk çelik bloklar gibi dağılırdı. Neyse, her durumda kütle (bulunduğu hıza göre) sistemine fazla gelen enerjiyi sisteminden atıyor. Tutmuyor. Bu sayede bütünlüğünü koruyabiliyor zaten. Bu yüzden (aslında "hızına göre" de eklemeliymişim) kütleyi doygun bir sistem olarak ele aldım.