Bir zamanlar bir hikaye yazmıştım. (Asimov'dan ilhamla) İnsanoğlu kendisine yardımcı olması için geliştirdiği yapay zekalı robotlarla o kadar mutlu oluyordu ki, içindeki merakı ve mücadele ruhunu da kaybediyordu.
Sonunda tüm dünya, canlıların robotik imitasyonlarıyla doluyordu. (Doğal dengeyi korumak için). Ve son canlı türü olarak insanoğlu da yok olunca, robotlar kendi kendini yenileyebilecek, tamir edebilecek, kullanım ömrü bitince geri dönüşebilecek, malzemeyi ve enerjiyi en verimli şekilde kullanacak, kendiliğinden yeni robotlar üretebilecek ve tüm temel işletim bilgilerini bu yeni robotlara sıkıştırılmış olarak nakledebilecek nano robotlar tasarlamaya karar veriyorlardı.
Çevrelerinde bu tür bir yapılanma içinde en uygun malzemenin bolluğu nedeniyle, karbon/kalsiyum tabanlı olduğuna karar veriyorlardı.
Ve ilk nesil nano robotlarının DNA’sını kodlayıp, tüm bilgilerini ve bu koda saklıyorlardı.