İçinde bulunduğumuz evren bizim için gerçektir. Dışına çıkıp bakma imkanımız olmadığı için bizim algılamamız bu şekildedir. Bizim boyutumuzun gerçekliği bize göründüğü gibidir. Ancak, virüs boyutunda olsaydık o zaman gerçek başka türlü olurdu. Kütle çekimi gibi bir derdimiz olmazdı. Bir yerlere düşme korkusu olmazdı, özgürce ortamda dolaşabilirdik. Bu belki de bizim düşünemeyeceğimiz daha başka sonuçlar içeren farklı bir gerçek olurdu. Yani bence \"gerçek\" boyut meselesidir. Bir şeye nereden bakıyorsan gördüğün şey senin gerçeğindir. Bu gerçeklerin hepsini birden idrak etmek istiyorsan tüm boyutlara inip, çıkabilmen gerekir.

Cevap için sağolun. Bir arkadaşım biz,evren,tüm yaşadıklarımız,5 duyu organlarımızla algıladıklarımız hatta zihin yoluyla elde ettiğimiz soyut kavramlar tüm bunlar gerçek mi yada gerçekte var mı? ben evet dedim ama o ya gerçek değilse dedi. Bunu kabul etmemek(yani evren gerçek değil ve biz aslında yokuz) sanırım şuna benziyor kendi aklımızı kullanarak kendi aklımızın intihar etmesini sağlamak gibi. Arkadaşımın bu sorusuna nasıl cevap verebiliriz?

Somut ve soyut kavramları birbirinden ayırmak gerekir. Bu insanı yanlışa götürür, yani bir yerde işin hilesi olur.Gerçeklik konusunda tek başvuracağımız şey gözlemlerdir. Yani somut olanlar. Soyut kavramlarla gerçek aranır elbette ama herkes için geçerli olacak tek bir sonuç elde edilemez. Yani düşünce dünyasında herkesin gerçeği farklıdır. \"Evren gerçek değil, biz aslında yokuz\" demek için bir referans göstermek gerekir. Böyle bir referans da sadece soyut anlamda olabilir ve o zaman da zaten gerçek olmaz. Yani bu sözü doğrulamak, yalanlamaktan çok daha zordur veya imkansızdır. \"Kendi aklımızı kullanarak, kendi aklımızın intihar etmesini sağlamak\" çok güzel bir tanımlama olmuş. İşte intihar bombacılarını da bu yöntemlerle ikna ediyorlar bence. Seni kutluyorum. Bu konuda çok doğru ve mantıklısın.

Evren gerçek olmayabilir diyen birisine biz ne anlatırsak anlatalım sanırım bunun bir faydası olmayacak çünkü biz ve bizim bütün söylediklerimiz, düşüncelerimiz yani her şey bu evrenin parçası zaten. Sadece Allah bu evrenin parçası. O evrene şüphe ederek zaten söylediğimiz ve söyleyeceğimiz her şeye şüphe etmiş olacak. Bu durumda o kişiye yapabileceğimiz en doğru tavsiye ya evren gerçekse bunun üzerine düşünmeli ve kendini bu şekilde güdülemeli, buna inanmaya çalışmalı ve gerekirse zorlamalı diye düşünüyorum. En doğrusu bu düşünceyi kendinden uzak tutmalı. sanırım bu şuna benzİyor, falezlerin ordayken atlamaktan vazgeçip,geri dönmek gibi.

cevap için tekrardan sağolun

Evreni gerçek kabul etmeyen birisine ne anlatırsak anlatalım bunun bir anlamı olmayacaktır. Çünkü bizim söylediklerimiz de bu evrenin parçası aynı onun düşüncesinin de bu evrenin parçası olduğu gibi. Bu durumda söylenecek tek söz bu düşünceyi yada şüpheyi bırakmaya yönelik kendini güdülemesidir. Bu olursa kişi zamanla bu düşüncesine kendi şekil vermiş olur ve artık bunu düşünmez. Buda kişinin kendi iradesiyle verdiği karardır aslında. Ayrıca birileri evren acaba gerçek değil demeseydi biz evrenin gerçekliğini anlatamazdık. Cevap için sağolun

Sizin yorumlarınız da çok güzel. Paylaştığınız için siz de sağolun.

Gerçek nedir? Hayal nedir? Ben var mıyım? Ben gerçek miyim? Gerçek ya da hayal yok başka bir şey var ama ne? Gibi sorular felsefeye mi girer? Yoksa tüm bunlar psikoloji alanını mı ilgilendirir.

Gerçek nedir? Hayal nedir? Ben var mıyım? Ben gerçek miyim? Gerçek ya da hayal yok başka bir şey var ama ne? Gibi sorular felsefeye mi girer? Yoksa tüm bunlar psikoloji alanını mı ilgilendirir?

bu sorularınız aslında felsefenin ve mantığın temelini oluşturduğu gibi psikolojinin de esas konularından birisidir... fizikte de gerçelik olgusu kuantum fiziğinin keşfiyle beraber daha çok yer tutmuştur... aslında insanın ürettiği bütün safsatalar(felsefe matematik fizik biyoloji vs.) tek bir temel olan mantığa dayandığı için hepsi birbirleriyle bağlantılıdır... bu bağlamda tekillikten karmaşaya doğru yol alan bir yollar bütünü görürüz... bu yolları insan zihni geliştikçe aydınlatmakta sonra da bu yolların yine tek bir tekillikte buluştuğuna şahitlik edeceğiz... bu da bilimin geldiği son nokta olacaktır fikrimce...

İnsanın bunu düşünmesi yani ben var mıyım demesi, ben gerçek miyim demesi, sakıncalı değil midir?

İnsanın bunu düşünmesi yani ben var mıyım demesi, ben gerçek miyim demesi, sakıncalı değil midir?Yani kendinden ve 5 duyu organından,çevresinden şüphe etmesi kişiyi şizofreniye götürmez mi?

bu durumları mantık boyutunda sorgulamak size hiç bir şey kaybettirmez... ben çoğu psikolojik sorunun duygusal yollardan kaynaklandığı görüşündeyim... eğer bir kişi gerçekten mantıklı olarak düşünebiliyorsa kişi psikolojik bir sıkıntı çekmez fikrimce... mantıklı olmak içinde sürekli sorgulamak gerekir... gerçekliği doğru algılayabilmek için... ulaşılan neticelerden de zihin bir gerçeklik algısı çizer... şöyle bir durumda var : bir çoğumuz aslında paraya tapıyoruz... para için çalışıyor emek harcıyoruz... para da şirketlerin gelişmesi için vazgeçilmez etkendir... (dua olarak algılayın) bu şirketlerin başındaki kişileri de papaya benzetebiliriz... her patron kendi şirketini büyütmek için çaba sarf ediyor... kendi tanrısını yaratıyor... ve bu şirketler de büyüyerek birbirlerini yutuyor... bu hepimizi ilgilendiren bir olayın felsefi bir bakış açısıyla nitelendirilmesi... maalesef hepimiz bu düzende yetiştiğimiz için bunu algılamakta zorlanıyoruz... sen Allah\'ından çok paraya tapıyorsun kardeşim... haftada bir cumaya giderek mümin oluyorsun... peki haftada 5 gün çalışarak neyin köleliğini yapıyorsun? ne için çalışıyorsun? senin rızkını şirketin veriyor... kusura bakma... gerçekten mantıklı düşünebilirseniz toplumun böyle yanılgıar içinde olduğunu görebilirsiniz... yani çoğunluğun bir olayın doğru olduğunu söylemesi hakiki olduğu gerçeğini göstermez... bunun içinde bazen toplumdan dışlanmış deli dediğimiz insanların düşüncelerini de değerlendirmek lazım... belki hiç birimizin göremediği gerçeği savunduğu için dışlanmıştır?

İlk çağların mağara insanlarının düşünecek fazla bir şeyleri yoktu. Kendisine bir eş bulacak, karnını doyuracak ve güvenlik içinde olacak, yavrularını büyütecek. Şimdi de aynı ihtiyaçlar söz konusu ama toplum büyük ve yaşam çok daha ayrıntılara boğulmuş. Beynimizi uygarlığın gelişme temposuna uydurmuşuz, geliştirmişiz. Burada da fizik bir şekilde karşımıza çıkıyor. Belirsizlik yasasına göre, bir yönde çok mükemmel sonuçlar elde ediliyorsa, aksi yönde bunun bir bedeli oluyor. İnsan beyni de aynı kurala tabi bence. Mükemmelleştikçe düşünsel kapasitesindeki artış insanın çok derinlikli şeyler düşünmesine neden oluyor. Bazen de tehlikeli oluyor. Bu belki de beynin oyun oynama isteğidir, kim bilir?