Daha Önce Hiç Görmediğimiz Asteroitler, Güneşin Parıltısında Gizlenmişler

Son araştırmalar, daha önce hiç görmediğimiz asteroitler de dâhil olmak üzere, Dünya'ya yakın nesneleri veya NEO'ları ortaya koyuyor. Güneş Sistemi tarihini ve gezegen oluşumunu anlamak söz konusu olduğunda, bu asteroitleri bulmak ve izlemek çok önemli olabilir.

Washington DC'deki Carnegie Bilim Enstitüsü'nden astronom Scott Sheppard, Dünya ile Güneş arasında bulunan bazı NEO'lar hakkında rapor verdi ve keşiflerin daha yeni başladığını bildirdi.

Sheppard, en son Science dergisindeki bir demecinde, "Yeni teleskopik araştırmalar, Güneş'in parıldamasına meydan okuyor ve alacakaranlık sırasında Güneş'e doğru olan asteroitleri arıyor" diye yazıyor. "Bu araştırmalar, Dünya'ya yakın diyebileceğimiz, daha önce keşfedilmemiş birçok asteroit buldu."

Keşifler, Venüs'ün iç yörüngesine sahip ilk asteroidi ('Ayló'chaxnim 2020 AV2 olarak adlandırılır) ve şu anda Güneş'in etrafında bilinen en kısa yörünge periyoduna sahip olan asteroidi (2021 PH27 olarak adlandırılır) içerir.

Modelleme bu asteroitlerin var olması gerektiğini öngörmüş olsa da, şimdi Kaliforniya'daki Zwicky Geçici Tesis kamerası ve Ulusal Bilim Vakfı'nın Şili'deki Blanco 4 metrelik teleskobu gibi teleskoplar onları gerçekten bulmaya başlıyor.

Bu asteroitler konumlarına göre kategorize edilir: Atiralar (yörüngeleri Dünya'nın içinde olan), Vatiralar (yörüngeleri Venüs'ün içinde olan) ve varsayımsal Vulkanoidler (Yörüngeleri Merkür'ün içinde olan) var.

Gezegenler ve aylardaki krater gözlemlerinden bildiğimiz şey, NEO'ların sayısının son birkaç milyar yılda sabit kaldığıdır.

Dinamik olarak kararsız yörüngeleri (yaklaşık 10 milyar yıllık) ve öngörülemeyen hareketleri (Güneş'e maruz kalmanın neden olduğu) göz önüne alındığında, bu, NEO'ların bir şekilde yenilendiğini gösteriyor.

Fotoğraf: Asteroitler Güneş'e olan uzaklıklarına göre sınıflandırılabilir. (V. Cary, AAAS/Bilim)

Sheppard, "Hareket, asteroidin dönüşüne, boyutuna, albedosuna ve Güneş'e olan mesafesine bağlıdır" diye yazıyor. "Bir asteroit ne kadar küçükse ve ne kadar fazla güneş ışığı emerse, hareketi o kadar büyük olur."

Bu asteroit keşifleri, hareketlerini ve NEO'ların sayısının bu kadar uzun süreler boyunca nasıl sabit kalmayı başardığını daha iyi anlamamıza yardımcı olmalıdır. Bilim insanaları, çoğu NEO'nun, Mars ve Jüpiter arasındaki ana kemerden çıkmış asteroitler olduğunu düşünüyor.

Bununla birlikte Sheppard, istikrarlı bir Atiras ve Vatiras kaynağı sağlayan istikrarlı NEO'ların iç rezervuarlarının da olabileceğine dikkat çekiyor. Bunlar, daha geniş Güneş Sistemine dönen, bir gezegene çarpan veya Güneş ile yakın temasta yok olan asteroitleri besleyebilir ve değiştirebilir.

Asteroitler ne kadar küçükse, onları tespit etmek elbette o kadar zor olur.

Sheppard, "Son birkaç bilinmeyen 1 km'lik NEO'nun muhtemelen Güneş'e yakın yörüngeleri veya onları ana NEO araştırmalarının alanlarından uzak tutan yüksek eğimleri var" diye yazıyor.

Çalışma, Science dergisinde yayınlandı.