Down Sendromlu' Neandertal Fosilleşmiş Kemiği Tarih Öncesi Dönemdeki Bakıma İlişkin Fikirleri Zorluyor

İspanya'dan bir araştırma ekibi yeni bir çalışmada, çocuğun ciddi işitme kaybı ve denge sorunlarına rağmen en az altı yaşına kadar hayatta kalmasının, en yakın evrimsel akrabalarımız olan Neandertaller (Homo neanderthalensis) arasındaki sosyal bakımın karmaşıklığını gösterdiğini söylüyor.

Çocuğun hayatta kalması, bir annenin verebileceğinden daha fazla desteğe bağlıydı; bu da tarih öncesi bakımın yalnızca yakın aile ya da iyiliğe karşılık verebilecek kişilerle sınırlı olduğu düşüncesine karşı daha geniş bir grubun yardımına işaret ediyor.

Neandertallerin topluluklarındaki hasta ve yaralılara baktıkları uzun zamandır biliniyor, ancak bu davranışın ardındaki motivasyonlar konusunda tartışmalar var.

Hayatta kalmak için diğer grup üyelerinin yardımına ihtiyaç duyabilecek durumdaki çocuklara ait fosiller, bu konuyu daha ayrıntılı incelemek için nadir bir fırsat sunuyor.

CN-46700 kodlu fosil, 1989 yılında İspanya'daki Cova Negra mağara alanından çıkarılan ve 273.000 ila 146.000 yıl önce türler tarafından işgal edilen bir dizi Neandertal kalıntısından bir temporal kemiktir. Araştırmacılar, analiz için orijinal fosilin 3D modelini oluşturmak üzere mikro BT taramalarını kullandılar.

Analizler CN-46700'ün Neandertallerin tipik özelliklerine ve çocuğun altı yaşından büyük olduğunu gösteren gelişimsel özelliklere sahip olduğunu ortaya koydu. Ayrıca daha küçük bir koklea ve en kısa kulak kanalında işitme kaybına ve şiddetli baş dönmesine neden olabilecek anormallikler de dahil olmak üzere sağlık sorunlarına dair işaretler buldular.

Alcala Üniversitesi'nden paleoantropolog Mercedes Conde-Valverde ve meslektaşları, "CN-46700'de bulunan tüm malformasyonlarla uyumlu olan tek sendrom Down sendromudur," diye yazıyor.

"Sonuç olarak, eldeki tüm kanıtlar CN-46700 bireyinin muhtemelen insanlarda en yaygın genetik bozukluk olan ve büyük maymunlarda da bulunan Down sendromuna sahip olduğunu göstermektedir."

Altı yaşına kadar yaşamış olması dikkat çekicidir- Demir Çağı'nda Down sendromu ile doğan çocukların bilinen üç örneğinden hiçbiri 16 aydan daha uzun süre hayatta kalmamıştır. İşitme ve dengeyi etkileyen iç kulak anormalliklerine dair diğer fosil kayıtları, doğumda mevcut olan koşullardan değil, genellikle enfeksiyonlardan kaynaklanan özelliklere sahip yetişkinlere aittir.

Down sendromu genellikle yumurta veya sperm oluşumu sırasında hücre bölünmesinde rastgele bir hatadan kaynaklanır ve vücut hücrelerinde 21. kromozomun fazladan bir kopyasına (veya kısmi kopyasına) yol açar. Bu durum gelişimi etkiler ve kalp kusurları ve epilepsi de dahil olmak üzere birçok sağlık sorunu riskini artırır.

1900 yılında Down sendromlu kişilerin ortalama yaşam süresi 9 yıldı; günümüzde ise tıp ve sosyal destek alanındaki ilerlemeler sayesinde gelişmiş ülkelerde bu kişiler 60 yıldan fazla yaşayabilmektedir.

Down sendromu genellikle büyümeyi, fiziksel ve bilişsel gelişimi ve motor becerileri etkileyen bozukluklar içerir. Çocuklarda sıklıkla yürüme ve konuşmada gecikmeler, düşme riskini artıran denge ve koordinasyon sorunları ve zayıf kas tonusu nedeniyle emzirme güçlüğü görülür.

Conde-Valverde ve ekibi, CN-46700'ün yaşadığı semptomların "en azından ciddi işitme kaybı ve belirgin şekilde azalmış denge ve denge hissini içerdiğini" yazıyor.

Neandertallerin zorlu bir yaşam tarzı vardı ve bir annenin Down sendromlu bir çocuğa gerekli tüm bakımı sağlarken aynı zamanda günlük işlerini de yerine getirmesi pek olası değildir.

CN-46700'ün hayatta kalması, hominin kuzenimizin, çocuk doğrudan, eşdeğer bir karşılık veremese bile, daha geniş gruptan kapsamlı ve sürekli destek aldığını göstermektedir. Bu da bakıcıların merhamet duygusuyla hareket etmiş olabileceğini düşündürüyor.

Yazarlar şu sonuca varıyor: "Bu karmaşık sosyal adaptasyonun hem Neandertallerde hem de kendi türümüzde bulunması, Homo cinsi içinde çok eski bir kökene işaret ediyor."

Bu yazı SCIENCEALERT’ de yayınlanmıştır.