Uranüs'ün Yörüngesinde Dönen, Olası Gizli Okyanuslara İlişkin Gelen Garip Sinyaller

Uranüs'ün etrafında gizlenen bazı okyanuslar olabilir.

Yeni kanıtlar, gaz devinin bilinen 27 ayından bir veya ikisinin, kabuklu kaya ve buz dış yüzeylerinin altında sıvı okyanusları barındırıyor olabileceğini gösteriyor..

Yaklaşık 40 yıl önce uzaya giderken gezegenin yanından geçen Voyager 2 misyonundan gelen veriler -bunu yapan tek uzay aracı- Uranüs'e başka bir sonda göndermek için mükemmel bir örnek teşkil ediyor.

Johns Hopkins Applied Physics'ten astronom Ian Cohen, "Enerjik parçacık ve elektromanyetik alan ölçümlerinin yalnızca uzay ortamını anlamak için değil, aynı zamanda daha büyük gezegen bilimi araştırmasına katkıda bulunmak için de önemli olduğu konusunu birkaç yıldır ortaya koyuyoruz" diyor.

"Bunun bizimkilerden daha eski veriler için bile geçerli olabileceği ortaya çıktı. Bu, bir sisteme gidip onu ilk elden keşfetmenin ne kadar değerli olabileceğini gösteriyor."

Cohen ve ekibi bulgularını 16 Mart'ta 54. Ay ve Gezegen Bilimi Konferansı'nda sundular ve bunları açıklayan bir makale Jeofizik Araştırma Mektupları'nda yayınlanmak üzere kabul edildi.

Voyager 2, 1986'da Uranüs'ün yakınından geçerken, Düşük Enerjili Yüklü Parçacık cihazı tuhaf bir şey tespit etti: Uranüs manyetosferinin belirli bölgelerinde hapsolmuş gibi görünen yüklü parçacıklar. Yayılmaları gerekirdi ama ekvatora, Miranda ve Ariel'in yörüngelerine yakın bir yerde kaldılar.

O zamanlar bilim insanları, tuhaf profilin, Uranüs'ün manyetik alanındaki bir alt fırtına gibi bir kaynaktan enerjik elektron enjeksiyonunun göstergesi olduğuna inanıyorlardı. Ancak daha yakından bakıldığında, Cohen ve meslektaşları, elektronların bir fırtına altı enjeksiyonundan beklenen özellikleri sergilemediğini buldular.

Bilim insanları artık en başa dönmüş, elektronların nereden geldiğini anlamaya çalışıyorlardı. Elektronların eğim açısının özellikle ilgi çekici olduğunu söylediler: manyetik alana göre hız vektörlerinin açısı.

Voyager 2 tarafından gözlemlenen eğim açısını korumak için, gezegen manyetosferindeki plazma dalgaları nedeniyle meydana gelebilecek saçılma ve kaybın üstesinden gelmek için yeterince önemli olan sabit bir elektron kaynağı gerekli olacaktır.

Fotoğraf: Uranüs ve en içten en dışa doğru en büyük 5 uydusunun çizimi: Miranda, Ariel, Umbriel, Titania ve Oberon. (NASA/Johns Hopkins APL/Mike Yakovlev)

Bu türden bir kaynak olmadan, doğru noktada ve doğru açıda, ekip modelleme yoluyla ilerledi, elektronların eğim açısı dağılımı sadece saatler içinde tekdüze hale gelecekti.

Ekip, Voyager 2 verilerinin derinliklerine inerek böyle bir kaynak aradı. Modellemeleri, Miranda ve Ariel arasındaki boşlukta net ve inkâr edilemez bir maksimum gösterdi, bu da o bölgede bir enerjik iyon kaynağı olduğunu düşündürüyor.

Bu iyonları neyin üretebileceğine gelince... Voyager 2'nin Uranüs'ü ziyaretinden bu yana geçen 37 yılda, bilim insanları bu konuda biraz ilerleme kaydettiler. Voyager 2, Satürn çevresindeki uzayda benzer bir tespit yaptı ve yıllar sonra Cassini verilerinde, şu anda bir okyanus ayı olduğunu bildiğimiz Enceladus'ta buzlu gayzerler tarafından üretilecek olduğunu keşfetti. Benzer başka bir tespit de bizi Jüpiter'in okyanus ayı Europa'ya götürdü.

Cohen, "Enerji parçacık ölçümlerinin bir okyanus dünyasını keşfetmenin habercisi olması alışılmadık bir durum değil" diyor.