Mikroplastik Krizine Manyetik Çözüm Günler Değil Saatler İçinde Çalışıyor

Avustralya'nın RMIT Üniversitesi'ndeki bir ekip, mikroplastikleri atık sudan filtrelemeye çalışmak yerine, onları emici bir toz kullanarak yakalamayı umuyor. Kendi başına bu, filtrelenecek biraz daha büyük parçacıklardan başka bir şey bırakmayabilir. Ancak yazarlar, tozu manyetik hale getirerek çığır açıyorlar.

Mikroplastiklerin hayvanlara veya onları yiyen insanlara ne kadar zarar verdiği tartışılmaya devam ediyor, ancak diyetimizle tükettiğimiz plastik parçacıklarının bize herhangi bir faydası olması pek olası değil. Bu mikroplastiklerin bazıları, çöpe atılan şişeler veya balık ağları gibi daha büyük parçalar tuzlu suda parçalandığında oluşur. Bununla birlikte, şu anda çoğu, örneğin çamaşır yıkamaktan kaynaklanan atık su yoluyla kaçmaktadır.

Ne yazık ki, mikroplastiklerin 'mikro' kısmı, şu anda filtrelerden geçebildikleri anlamına gelir. Filtrelerdeki deliklerin küçültülmesi daha fazla mikroplastik yakalayabilir, ancak bu, verimi mümkün olmayan bir ölçüde yavaşlatma pahasına olur. Yeni çalışmada, doktora öğrencisi Muhammed Haris, Profesör Nicky Eshtiaghi ve ortak yazarlar alternatiflerini anlatıyor.

Mikroplastik katkılı suya yüksek yüzey alanlı toz eklendiğinde, yüzde 100'e yakın bir başarı ile çok küçük plastik parçalarını bile yakalar. Bir manyetik alandan geçerken, toz mıknatısa çekilir ve plastiği kolay uzaklaştırma için beraberinde getirir.

Eshtiaghi bir açıklamada, "Toz katkımız, şu anda mevcut atık su arıtma tesisleri tarafından tespit edilebilenlerden 1000 kat daha küçük olan mikroplastikleri uzakşaltırabilir." dedi.

Bu, sürecin sonu olsaydı, muhtemelen çok pahalı olurdu ve toz-plastik karışımının ortadan kaldırılması kendi zorluklarını da beraberinde getirebilirdi. Ancak Eshtiaghi, IFLScience'a etanolde yıkamanın plastiği serbest bıraktığını söyledi. Eshtiaghi, "Tozun verimlilik kaybı olmadan altı kez yeniden kullanılabileceğini gösterdik." dedi. Ekip, daha fazla test yapmadıkları için daha kaç kez mümkün olduğunu bilmiyor, ancak sayının büyük olmasını bekliyor.

Ekip, sadece cama bir mıknatıs yerleştirerek tozu ve yapışmış plastikleri yerçekimine karşı çekebilir.

 

Haris, "Bütün bu süreç, diğer buluşların günlerce sürmesine kıyasla bir saat sürüyor." dedi.

Yakalanan plastikle ne yapılacağı henüz çözülmemiş bir soru olmaya devam ediyor. "Onu tehlikeli olmayan maddeye ayrıştıran enzimler", Eshtiaghi'nin IFLScience'a önerdiği bir seçenek. Bu fikre aşina olmayanlar için inanması zor olsa da, bakteriler sıradan mikroplastikleri, vanilyanın baskın tadından sorumlu ve yenmesi tamamen güvenli olan molekül, vaniline dönüştürebilir. Tüm plastikler bu kadar tatlı çözümler sunmaz, ancak Eshtiaghi uygun olduğu yerlerde bunun bir olasılık olduğunu belirtiyor.

Gerçek dünya koşullarında test yapılması gerekse de, Esthiaghi sürecin mevcut atık arıtma tesisleriyle son derece uyumlu olmasını bekliyor. "Bir dizi sıcaklık ve pH koşulunda test ettik." dedi; süreç hepsinde işe yaradı. Şimdi odak noktası, tozu daha ucuza üretmek ve kullanımı daha basit hale getirmek.

Eshtiaghi'nin önerdiği gibi bir teknoloji, kanalizasyon ve yağmur suyu dışındaki yollarla nehirlere veya okyanuslara ulaşan plastiği ele alamaz. Ancak, IFLScience'a, sorunun önemli bir bölümünü ele alarak, diğer kaynakları farklı şekillerde ele almaya yer açılacağını umduğunu söyledi.

Makale, Chemical Engineering Journal'da yayınlandı.

Bu içerik IFLSCIENCE’da yayınlanmıştır.